اشعار

چه کـنم نیـست تـوانم که بگـویم سخـنی           از تو گـفـتن نبود کار هـزاران چو منی

هرکه خواهد ز تو گوید به دو صد سوز جگر           بـایـدش حق بـدهـد کـوثـر و قـرآن دگر

چه کنم مـرغ دلـم مـیل تو دارد چه کنم           خون اگر از دل و از دیده نبارد چه کنم

تو ولی هستی و اعلاست مقـام تو علی           جن و انس و ملک و چرخ غلام تو علی

دارم از عــمـق دلــم آه بـه یـاد سـرِ تـو           هم که سوزانده مرا یاد سر و همسر تو

از تو گفتن به همین نکته کفایت که خدا           گفتگو کرده ز صوتت به رسول دو سرا

کوفـیانی که ز نـان و کرمت سیر شدند           رو به نامت همگی دست به شمشیر شدند

نانتان خورده و بغض تو به دل کاشته‌اند           روی لب ناله و نفرین به تو را داشته‌اند

بخدا جز نبی‌ات واقـف اسرار تو نیست           گمره و خار شود هر که گرفتار تو نیست

من که دانـم ز همه خلـق گـنهـکـار تـرم           به شب قـدر زنم ضجه و قـرآن به سرم

می‌زنم دم ز عـلـی نـزد خـداونـد جـلـی           به عــلـیٍ بـه عـلـیٍ بـه عـلـیٍ بـه عـلـی

آنـقـدَر نـالـه زنـم تا که زمیـنـگـیر شوم           یـا درِ خــانــۀ اولاد عــلـی پـیــر شــوم

لطف کسی شبیه علی جان تمام نیست            مهر کسی شبیه علی جان مدام نیست

در پیـشگـاه حـضرت حـیـدر برای ما            بـالاتـر از مـقـام گـدایـی مـقـام نیـست

بـابـای مهـربـان و امـام و چـراغ دین            در حق نوکران خودش او کدام نیست؟

بعد از فراق فاطمه‌اش روز خوش ندید            جـز چاه با عـلی احدی هم کلام نیست

گیرم که زخـم فـرق عـلی التـیام یافت            هجـران یـاسِ سوخته را التـیام نیست

از کوچه‌های کوفه پدر را به خانه برد            دل خون‌تر از امام حسن هیچ امام نیست

با هم بـرای غـربت زیـنب گـریـستـند            از کوچه رد شدند، کسی پشت بام نیست

خـاکـستر و نگـاه حـرامی و کعب نی            جای عـقـیـله در وسـط ازدحـام نیست

کوفه هر آنچه داشت حراجی دگر نداشت            کوفه به هیچ وجه به سختی شام نیست

دل شکـستۀ من انـس با عـلـی دارد            امید از هـمه بگـسسته تا علی دارد

منم ز شهـر ولایت ز کوچۀ عـشاق            شـنـاسـنـامـۀ من مُهـر یا عـلی دارد

خدا مدال علی دوستی به ما داده است            به غیر کشور شیعه کجا علی دارد؟

خدا یکی و علی هم یکیست در عالم            علی چنانکه خدا را، خدا علی دارد

در آن محیط که از دست و پا نیاید کار            دل شکـستۀ بی‌دست و پا علی دارد

نه در گذشته، در آینده نیز هر ذی روح            نظر به مرحمت مرتضی علی دارد

به روز حـشر برای شـفـاعت امّـت            علی، حسین و رسول خدا، علی دارد

یا علی حِصنِ حَصین را تو خودت معنا کن           گـم شـدم در خـودم آقـا تـو مرا پیـدا کن

هر کجا رفتـه‌ام از لطـف تو گفـتم حیدر           این صفت در تو اگر نیست مرا رسوا کن

دشمنت از تو کمک خواست نجاتش دادی           شب احیاست بـیا نوکـر خـود احـیاء کن

رو به ایـوان طـلایـیِّ تـو گـفـتـم العــفـو           پس امان نامۀ این عاشق خود امضا کن

از نگـیـن می‌گـذرم بیـن نـمازت به گـدا           جـای انگـشتـر خـود اشک ولا اهـدا کن

خـاک زیـرِ قــدم زائـر تو الـمـاس است           کـوه نور آمـده درهای ضـریحت وا کن

آرزویـم فـقـط ایـن اسـت، دَمِ جـان دادن           ذکـر لـبـهـای مـرا نـالــۀ یـا زهــرا کـن

تو سفارش کن و در روز ظـهور مهدی           بیـن آن لشـکـر دلـداده مـرا هـم جـا کـن

هی شکستم توبه‌ام، توهین به استغفار شد           بارها گـفـتـم غلط کردم ولی تکـرار شد

بـار اول می‌زدی شاید به خـود می‌آمـدم           چشم پوشی کردی و وضعم خجالت بار شد

هر بلایی می‌کشم از دست نفسم می‌کشم           این ذلـیـل نـفـس بـودن بـاعـث آزار شد

فکـر دنیا بودم و از فکـر تو غـافـل شدم           هر چه بی‌تو ساختم روی سرم آوار شد

بـارهـا گـفـتـم که آدم مـی‌شـوم اما نـشـد           بارها گفـتم نشد، شایـد که در این بار شد

من که روی آمدن اینجا ندارم هـیچوقت           واسطه بین من و تو نور هشت و چار شد

یا حسینی گفتم و زهرای اطهر هم خرید           خوش بحال هر که از این فیض برخوردار شد

در شفاعت هم بهم پیوسته رحمت می‌کنند           کار ما با مـادر و فـرزنـدها هـمـوار شد

فاطمه بخشید از یک سو، رباب از یک طرف           با حسین و با علی اصغر، قسم پُربار شد

این بهم پیوستگی ها روضه سازی می‌کنند           کـربـلا هم ریـشۀ سرنیـزه‌ها مسـمار شد

سائل بی‌دست و پایم حال زارم را ببین            باز هم کردم ضرر، دار و ندارم را ببین

درب بیچاره سرا شد باز، من هم آمدم            خویش را بیچاره کردم روزگارم را ببین

یاد آن دوران که آه و سوز و اشکی داشتم            سرد و خشک افتاده‌ام حال خُمارم را ببین

پیش مردم رو سفیدم، پیش تو رسواترین            اعـتـبـارِ بـاطـن بـی‌اعـتـبارم را ببـین

ای پـنـاه امن عـبـد پُـر گـنـاهِ بـی‌پـنـاه            حاصلم بی‌حاصلی شد کوله بارم را ببین

تا دلم شد خانه شیطان شدم خانه خراب            خانۀ سرد دل بی‌بـنـد و بـارم را ببـین

بی‌تو کم آورده‌ام بدجور خوردم بر زمین            حاصل رحمان گریزی و فرارم را ببین

من به خود بد کرده‌ام، خود کرده را تدبیر نیست            حـد بـزن اما دل امـیـدوارم را بـبـیـن

با حسیـنت آمدم ردم نکـن جان حسین            بار من را نه شکـوه دادیـارم را ببـین

وای از آن دم که هلال آمد و صیادی خبیث            داد زد دیر آمدی اما شکـارم را ببـین

عبدی که بود پست و هَوَس ران‌تر از همه            برگشته سر به زیر و پشیمان‌تر از همه

از خـود فـرار کرده غـلام فـراری‌ات            سـوی تو بازگـشته گـریزان‌تر از همه

یـا که مـرا مـقـابـل این خـوبـهـا بـزن            یا که مـرا بـبـخـش نـمـایـان‌تر از همه

از روی جهل حال خوشی را که داشتم            بر معصیت فـروختم ارزان‌تر از همه

وقـتی سلاح اشک مرا غـفـلـتم گرفت            مانـدم میان مـعـرکه حـیران‌تر از همه

غیر از تو ای کریم کسی می‌خرد مگر؟            آن را که بی‌بها شد و ویران‌تر از همه

من نا امید نیـستم از لطف و رحـمتت            هستم اگرچه بی‌سر و سامان‌تر از همه

خواهی گرفت روز حساب و کتاب خلق            بـر نـوکـران فـاطـمـه آسـان‌تر از همه

دلبسته‌ام به لطف کریمان در این میان            بر رحـمت حـسیـن فـراوان‌تر از همه

آمـد کـنـار قــتـلـگـه و آه مـی‌کــشـیــد            اُخت الحـسین پـاره گـریبان‌تر از همه

خوب کردی که سرِ سفره نمک هم داری           چون که زخم دلم امشب به نمک داشت نیاز

همسر من که زمین از نـفسش بر پا بود           به مناجات شبش حور و ملک داشت نیاز

داغـدار بود و به کار احدی کار نداشت           مهربان بود و به سوداش، فلک داشت نیاز

خـلـق شد عـالـم هـستی به وجـود زهـرا           به دعاهاش، سما تا به سمک داشت نیاز

پشت در رفت حـمایت کـند از من ورنه           یک چنین فاطمه‌ای کِی به فدک داشت نیاز

جای حیدر کمک از فضه گرفت و برخاست           پشت در سقط جنین شد به کمک داشت نیاز

با نـسیـمی رُخِ گـلـبرگِ گُـلـم لَک می‌شد           تو بگو برگ گل یاس به چَک داشت نیاز؟!

بغـض بابا وسط سفـرۀ افطار شکست            هی فرو خورد و فرو خورد و به هر بار شکست

حفظ ظاهر بخدا سخت تر از هر کاری ست            چهرۀ پیر پدر پای همین کار شکست

اشک می‌ریخت بیاد همۀ خاطره‌هاش            هق هقش زیر همین بارش رگبار شکست

استخوانی به گلو داشت، ز داغ زهرا            پیش چشمان ترش کوثر دادار شکست

دخترش مستمع روضۀ مسکوتش شد            روضه‌خوان پای همین روضه‌اش انگار شکست

زیر لب گفت که فریاد از آن شهری که            دل من را وسط کوچه و بازار شکست

همسرم یک تنه شد حامی مظلومی من            وای از آن لحظه که بازوی طرفدار شکست

بدترین خلقِ خـدا آمد و زد یک سیلی            آه، از شدت ضربه در و دیوار شکست

داشت همراه خودش فاطمه بار شیشه            سنگ پرتاب شد و آخرش آن بار شکست

روضۀ فاطمه آمد به میان کوه، خـمید            زیر این بار، قـد حـیدر کرار شکست

آسمان بود و علی بود و شب و غمهایش            گردی از غصه نشسته به روی سیمایش

آخرین سفـرۀ افـطارعـلی فـرق نکرد            باز هم نان و نمک در عوض خرمایش

میهـمان بودن بابا خـوشی دخـتـر بود            داشت دلـشـورۀ سخـتی ز غـم بابایـش

چقـدر چـشم به بـالای سرش می‌دوزد            پُـر درد است چـرا زمـزمـۀ لبـهـایـش

بی‌قرار است و از این حالت او معلوم است            زنده شد در نظرش خاطـرۀ زهـرایش

رفت مولا طرف مسجد و با خود می‌برد            عــالـمـی را طـرف حـادثـۀ فـردایـش

سالها رنج و غم از صوت اذانش پیداست

اشهدُ انّ عـلی زخـمـی داغ زهـراست

آسمان پای غم بال و پرش ریخت به هم            و زمین بر اثر چشم ترش ریخت به هم

می‌کـشد آه عـلی قـلب زمان می‌سوزد            چه تبی داشت؟ فلک بر اثرش ریخت به هم

نـوبـت سـجـدۀ آخـر شد و واویـلا شد            تیغ بالای سرش؛ دور و برش ریخت به هم

ضربه‌ای سخت به فرق سراو کوبیدند            استخوان باز شد و فرق سرش ریخت به هم

دل محراب پر از خون و زمین خون و محاسن خونی            بین خون دید پدر را پسرش ریخت به هم

طرف خانه علی را به چه حالی بردند            زینب از دیدن وضع پدرش ریخت به هم

بین چـشمان پدر اشک خـدا را می‌دید

سالها مانده ولی کرب و بلا را می‌دید

سر و کارش به غـم سوخـتنی می‌افتد            پـای زخــم بـدن بـی‌کـفـنـی مـی‌افــتـد

دیدن زخـم برادر جگـرش را سوزاند            یــاد زخــم بــدن پــاره تـنـی مـی‌افـتـد

دست و پا می‌زند و دشمن بی‌احساسش            بـا دم تـیـغ بـه جـان بــدنـی مـی‌افــتـد

سر و کار نوک یک نیزۀ لب تشنۀ خون            بـه کـویـر پُـرِ خــونِ دهـنـی مـی‌افـتـد

سر او را به سـر نـیـزه زدند و دیـدند            چشم او خـیره به چشمان زنی می‌افتد

وقت غـارت شدنـش آه به دست قاتـل            خـواهـری دید عـقـیـق یـمـنی می‌افـتد

از تنش پیرهنش را که به غارت بردند

دخـتران حـرمش را به اسارت بُـردند

بـه حـق خـدای شـب قـدرهـا            بـیـا ای دعـای شـب قـدرهـا

حضور تو تنها نفـس می‌دهد            به حال و هـوای شب قدرها

پر از التماس است و آقا بیاست            در عـمق صدای شب قدرها

الهی نگاهی کن از روی لطف            بـه آقــا بـیـای شـب قــدرهـا

بـرای تـمـنـای روز ظـهـور            مـی‌افـتـم به پـای شب قدرها

کمی نقد عشق و عنایت بریز            بـه دسـت گـدای شب قـدرها

مریض فـراقـیم یـا بن الحسن            تو هـستی دوای شب قـدرها

به حق علی و به حق الحسین            به این نـالـه‌های شب قـدرها

مرا یک سحر کاش مهمان کنی            نجـف، کـربلای شب قـدرها

تو غصه خوردی، ما که غمخواری نکردیم            تو ناله کردی، ما که دلـداری نکردیم

یک شب اسیـر رنج بی‌خـوابی نبودیم            از دوری تـو گـریـه و زاری نکـردیم

اصلا به جـا باشد به فـکـر ما نـباشـی            وقتی به پای عـشق تو کـاری نکردیم

شب زنده‌دار مـاه قـرآن، بـگـذر از ما            آن گونه که باید، تو را یاری نکـردیم

آلــودگـی ســفــره‌هـای مـا سـبـب شـد            یک شب تو را دعوت به افطاری نکردیم

تا لااقـل یک لحـظـه هم یـاد تو باشـیم            با دوسـتـانـت نـیـز دیـداری نـکـردیـم

از درد حاجت هاست، داد ما بلند است            کاری بجـز هـمـسایـه آزاری نکـردیم

این که نشد ماه سحرخـیزی و تـوبه!!            سعـی و تـلاشی سـوی بیـداری کردیم

حتی یکی دو صفحه هم قرآن نخواندیم            با صاحب این مـاه گـفـتـاری نکـردیم

تنها امیـد ما به این اشک حسین است            ما در عـزای دوست کمکاری نکردیم

خون جبین به گلشن حُسنش گلاب شد            چون شمع سوخته نور پراکند و آب شد

از خون او به دامن محراب، نقش بست            بر این شهید، ظلم و ستم بی‌حساب شد

شمشـیر، گریه کرد به زخـم سر عـلی            حتی به غربتش جگر خـون کباب شد

محراب! ناله از دل خونین کشید و گفت:            یا فـاطمه! دعـای عـلـی مستجـاب شد

مویی که شد سفـیـد ز هجـران فاطـمه            جرمش مگر چه بود که از خون خضاب شد؟

هرکس گرفت سهم خود از دست روزگار            سهـم تـراب، خـون سـر بـوتـراب شد

فرق علی دو‌تا شد و جبریل صیحه زد            ای وای! چار رکن هـدایت خراب شد

هر پـادشه سـتـم به رعـیت کـند ولـی            پیوسته بر عـلـی ز رعـیت عـذاب شد

هم شیر حق برای شهادت شتاب داشت            هم خصم بهـر کشتن او در شتاب شد

میثم! سرشک دیده و خون‌جگر کم است            بر رهبری که پیـر به فصل شباب شد

شب بود و شهر کوفه پُر از آه و درد بود            حال و هوای کوفه غم انگیز و سرد بود

شب بود و ظلمتی که فضا را گرفته بود            از بـار غـم تـمـامیِ دل‌هـا گـرفـته بود

مردی غریب سوی مصلی روانه بود            دریـای دیـدگـان تـرش بـی‌کـرانـه بود

می‌رفت وآسمان هم ازاین درد می‌گریست            مردی که در نهایت قدرت؛ غریب زیست

غیر از غم مدینه به لب صحبتی نداشت            غیر از وصال فاطمه‌اش حاجتی نداشت

تنهـاترین، غـریب ترین مرد کوفه بود            کیسه بدوش کوفه و شبگرد کوفه بود

عـمـری ز خـاطرات مدیـنه کباب شد            تـنـهـا انـیـسِ راز دلـش چــاه آب شـد

هـم بـازی تـمـام یـتـیـمـان کـوفـه بـود            فکـر غـذا و سـفـرۀ بی‌نـان کـوفه بود

پایان رسیده لحـظۀ چـشم انتظاری‌اش            دلشوره داشت زینب از این بیقراری‌اش

قـلّۀ مـاه مبارک، لَیـلـةُ الـقَـدرِ نـبـی است           فاتحِ قلّه یـقـیـناً، لَیـلـةُ الـبَـدرِ عـلـی است

روح و جانِ لیلةُ القدرِ نبی هم، فاطمه ست           علت پیروزیِ بـدرِ عـلی هم، فاطمه ست

این شب بدرِ علی، این باده، جام کوثر است           ذکر زهرا، یا امیرَالمؤمنین یا حیدر است

چیست طوفانی که آمد در شب بدرِ علی           این همان ذکری که شد ذکرِ شب قدر علی

ذکر یا زهـرا و یا حـیـدر به لبهای مَلک           چون نسیمی می‌وَزد از اهلِ جنت بر فلک

اَصلُها ثابت حکایت کرد، ریشه با علیست           بدر ثابت کرد، نصرت چون همیشه با علیست

چون علی را دید، پیغمبر به دوشش، مَشکها           همچو باران ریخت، از شوقش، به رویَش، اشکها

یادم آمد روضه‌ای، از اشکِ ساقیِ حسین           مشکِ ساقیِ پیـمبر، مشکِ ساقـیِ حسین

نصرت حـیـدر کجـا و نـیـنوا، عـباس، آه           بَـدریـون سـیـراب اما کـربلا، عـباس، آه

کودکان در خیمه میگویند ساقی! اَلعطش           بهر اصغر آب میجویند، ساقی! اَلعـطش

تشنه لب طفل رباب و وای از قحطیِ آب           آب، نایاب و عتاب و وای از قحطیِ آب

چشمِ سـالار حرم را دور دیدند، کوفـیان           پس بساط بغضِ خود را جور دیدند، کوفیان

بغـضِ روز بدر آمد، دستها سیـلی شدند           کـیـنۀ دیریـنه آمد، چـهـره‌ها نـیـلی شدند

آتشفشان از کوه غربت بی‌صدا ریخت            وقـتی شرار کـیـنه از تیغ جـفا ریخت

زخمی که در کوچه نشد باز از غریبی            سر باز کرد آخر ز سر روی عبا ریخت

در بین سجـده استخـوان‌های شکـسـته            با خون پیشانی به هنگـام دعـا ریخت

"فزت ورب الکعبه" مسجد غرق خون شد            یعنی ستون عـرش، پای مقـتدا ریخت

زهـرا میان عـرش کـوثـر را بنا کرد            با اشک چشمی که برای مرتضی ریخت

رزق تـمـام عــاشــقـانـش را خـداونـد            با حب حیدر از نجف تا کربلا ریخت

به مسجد می‌رود معنا کند روح عبادت را           به مسجد می‌برد با خود علی امشب شهادت را

دلیل محکمی دارد اگر در داخل محراب           فـرادا می‌کند در سجـدۀ دوم جـماعت را

مگر این‌بار در بستر بخوابد ساعتی آرام           که سوزانده‌ست عمری در فراقش خواب راحت را

برای کشتنش از بدر تا محراب، راه افتاد           ندیدم هیچ‌جا از تیغ، تا این حد سماجت را

چنان آغوش واکرده‌ست رفتن را که تا امروز           میان مرگ با انسان ندیدم این قرابت را

سحر، در کمتر از یک لحظه ارکان هُدی لرزید           مگر گویاتر از این بود تفسیر قیامت را؟

رها شد نغمۀ « فزت و رب الکعبه» در عالم           علی می‌خواست دریابیم معنای سعادت را

ادا کردنـد هـنگـام عبـادت حـق مـولا را           ز خونش آبـرو دادنـد بیت حـق‌تعالی را
از آن فزت برب الکعبه گفت و چشم خود را بست           که بعد از فاطمه زندان خود می‌دید دنیا را

میـان دوستـان هـم انفـرادی بود زندانش           چو شمع انجمن کُـشتند آن تنهای تنها را

ز جبریل امین برخواست این فریاد بر گردون           الا یا اهـل عالـم تسلیت، کُـشتـند مـولا را
علی بی‌هوش در محراب خون افتاده بود اما           به زخم خویش حس می‌کرد اشک چشم زهرا را
دوباره از درون زخم او فواره می‌زد خون           ز رویش هرچه یاران پاک می‌کردند خون‌ها را
الهی تا قیـامت خون بگرید چشم زیبایی           که از خون لاله‌گون کردند آن رخسار زیبا را
حسن جان! فرق مولا را بپوشان پاسداری کن           که چشـم دختر زهـرا نبینـد زخم بابا را
سلام سجـده تا صبح جزا تقدیم مظلومی           که بخشید آبرو با خون خود شب‌های احیا را
گنه کردی مشو مأیوس از عفو خدا میثم!           علی با چهرۀ خونین شفاعت می‌کند ما را

باز شد قرآن شـب احیا ز فرق نازنینش           زخم عترت را همه دیدند در زخم جبینش
دست شیطان ناگهان از آستین گردید بیرون           کُشت مردی را که بودی دست حق در آستینش

صبحدم در دامن محراب خون نقش زمین شد           آن امامی که زمین‌ بوس آمدی روح‌الامینش
مرغ آمینش به پرواز آمد و با روی خونین           خواند در آغوش خود ذات خداوند مبینش
سال‌ها بود استخوان در حلق و خار غم به چشمش           آن امامی که نبودی در محبّت کس قرینش
او که بر خاک زمین افکند گُردان زمان را           آسمان یکباره زد با داغ زهرا بر زمینش
کو پیـمبر تـا ببینـد در دل محراب کوفه           بعد عمری خون دل آخر چه شد با جانشینش؟
دیده‌ای سوی حسن چشم دگر سوی حسینش           اشک بر رخسار و خون، جاری ز فرق نازنینش
تیغ: بران زهر: سوزان، زخم:کاری چهره: خونین           لحظه‌ لحظه بود بر لب ذکر رب‌العالمینش
یا علی سوزی به «میثم» ده که تا دارد حیاتی           از تو گوید از تو خواند با نوای آتشینش

تا تَرَک خورد سَرَش دُخترش اُفتاد زمین            دست بگذاشت رویِ معجرش اُفتاد زمین

بـیـشـتـر تـیـغ فـرو رفت مـیـانِ اَبـرو            تا که از ضَرب علی با سرش اُفتاد زمین

به سرش خورد ولی پهلویِ او درد گرفت            دید از ضربۀ در همسرش اُفتاد زمین

کَس نـفـهـمـیـد که عـباس چگـونه آمد            بـارها تا بِـرِسَد مَحـضَرَش اُفتاد زمین

خواست تا خانۀ زینب رویِ پا راه رَوَد            دو قـدم رفت ولی پیکـرش اُفتاد زمین

دخترش دید زمین خوردنِ بابایـش را            دخترش دید و، خودش آخرش اُفتاد زمین

چقدر از رویِ تَل تا لبِ گـودال دویـد            چـقدر بینِ همه خواهـرش اُفـتاد زمین

دید پـائـین قـدمهـاش سَنان می‌خـنـدیـد            دیـد بـالایِ سرش مـادرش اُفتاد زمین